- شل شکار
شکار زخمی، زخمی کردن شکار
معنی شل شکار - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
معجونی از گلبرگ های گل سرخ و شکر یا قند که در قدیم به عنوان مسهل به کار می رفت، گل قند، برای مثال صدهزاران جان تلخی کش نگر / همچو گل آغشته اندر گل شکر (مولوی - ۱۳۱) ، گر گل شکر خوری به تکلّف زیان کند / ور نان خشک دیر خوری گل شکر بود (سعدی - ۱۱۱)
(خَ شِ)
لغت نامه دهخدا
شکارکننده مردم. بدام اندازندۀ مردم:
باز جهان تیزپرّو خلق شکار است
باز جهان را بجز شکار چه کار است ؟
ناصرخسرو
باز جهان تیزپرّو خلق شکار است
باز جهان را بجز شکار چه کار است ؟
ناصرخسرو
(شَ کَ / شَکْ کَ شِ)
لغت نامه دهخدا
که شکر شکار کند. کنایه از کسی که از لب معشوق بوسه رباید:
تا در شکارگاه بتان عاشقی به لب
باشد شکرشکار چه پنهان چه آشکار.
سوزنی.
از بوسه گاه خوبان شکّرشکار باش
تا پیشگاه باشی و اقبال پیشکار.
سوزنی
تا در شکارگاه بتان عاشقی به لب
باشد شکرشکار چه پنهان چه آشکار.
سوزنی.
از بوسه گاه خوبان شکّرشکار باش
تا پیشگاه باشی و اقبال پیشکار.
سوزنی
(زَ گَ)
لغت نامه دهخدا
شکافندۀ دل:
درکن زآهنگ رزم خصم ز میدان
درگذران تیر دل شکاف ز سندان.
منوچهری.
- خنجر دل شکاف، تیز. (یادداشت مرحوم دهخدا)
درکن زآهنگ رزم خصم ز میدان
درگذران تیر دل شکاف ز سندان.
منوچهری.
- خنجر دل شکاف، تیز. (یادداشت مرحوم دهخدا)
(اَ جُ اَ)
لغت نامه دهخدا
متهوّر و باجرأت. (ناظم الاطباء) ، شکارکننده شیر. آنکه شیر را صید کند، کنایه از دلیر. شجاع. (فرهنگ فارسی معین) :
در بزم درم باری ودینارفشانیست
در رزم مبارزشکر و شیرشکاریست.
فرخی (دیوان ص 22)
در بزم درم باری ودینارفشانیست
در رزم مبارزشکر و شیرشکاریست.
فرخی (دیوان ص 22)
(مَ لِ شِ)
لغت نامه دهخدا
شکار کننده ملک. که شاهان رااز پای درآورد. که شاهان را مغلوب کند:
میربزرگ نامی، گرد گران سلیحی
شیر ملک شکاری، شاه جهان گشایی.
فرخی
میربزرگ نامی، گرد گران سلیحی
شیر ملک شکاری، شاه جهان گشایی.
فرخی
(زَ نِ)
لغت نامه دهخدا
دل شکرنده. شکرندۀ دل. شکننده دل. شکافندۀ دل:
نیست آگاه که چاه زنخ و حلقۀ زلف
دلبر و دل شکن ودل شکر و دل گسل است.
فرخی.
ترا به میمنه و میسره روان گردد
دو خیل دل شکر جان شکار از آتش و آب.
مسعودسعد.
ای خواب من ربوده ز یاقوت پرشکر
وی تاب من فزوده ز هاروت دل شکر.
عبدالواسع جبلی
نیست آگاه که چاه زنخ و حلقۀ زلف
دلبر و دل شکن ودل شکر و دل گسل است.
فرخی.
ترا به میمنه و میسره روان گردد
دو خیل دل شکر جان شکار از آتش و آب.
مسعودسعد.
ای خواب من ربوده ز یاقوت پرشکر
وی تاب من فزوده ز هاروت دل شکر.
عبدالواسع جبلی
(شَ)
لغت نامه دهخدا
کسی که در شب کار کند. کارگر شب کار، در تداول عامه، لوطی، زن که تن به بدکاری داده باشد و بدکاری کند. زن که شباهنگام با بیگانه خسبد. که همبستر مردی بیگانه شود
شکاف زمین برای زراعت شیار، زمینی که در آن شکاف ایجاد کرده باشند برای زراعت
آنکه با گل بنایی سازد گلگر طیان: چو مرگم رسد ساقیا، روز ابر بده خشت خم را بگلکار قبر. (ملاطغرا)، بنا، سفالگر کوزه ساز. آنکه گل در باغها و باغچه ها کارد: کامران میرزا نایب السلطنه. . را گلکاریست اروپی نژاد
شب کار
خیس آب
آهوی نر –شوکای نر